Na de noordwesterstorm van 21 mei 1737 kwamen de bewindhebbers van de VOC eindelijk in beweging. Van de retourvloot die voor anker lag in de Tafelbaai waren acht van de tien schepen gezonken. Dit was de zoveelste storm die een ravage aanrichtte in de Tafelbaai. De bewindhebbers besloten dat VOC-schepen voortaan ’s winters voor anker moesten gaan in de Simonsbaai, aan de andere kant van het Kaapse Schiereiland. Daar hadden ze minder last van de winterstormen.
De nieuwe ankerplek had echter haar eigen problemen. Vooral de grote afstand tot Kaapstad maakte de bevoorrading van schepen in de Simonsbaai moeilijk. In 1743 besloot gouverneur-generaal Gustaaf Willem baron van Imhoff, die de Kaap bezocht onderweg naar Indië, daarom een verversingspost te stichten aan de baai. Deze post groeide later uit tot Simonstad. Van Imhoff wilde ook de nabijgelegen vallei van Vishoek omvormen tot een landbouwgebied. Aan de weduwe Christina Russouw, die vanaf haar boerderij Zwaanswyk al een belangrijke bijdrage leverde aan de bevoorrading van de schepen, gaf hij een groot stuk land in het westen van de vallei, vlak bij de kust van de Atlantische Oceaan. De boerderij kwam al snel bekend te staan als Imhoff’s Gift.
Lees verder “Imhoff’s Gift”
